ศิลปกรรมในวิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ 2546

แนวคิด

การเขียนภาพเหมือน (Portrait) เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าสนใจเป็นพิเศษ เนื่องจากการเขียน ภาพเหมือนมีข้อแม้ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่าเป็นข้อจำกัดสำคัญอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือภาพเหมือน ควรจะต้องมีความเหมือนของแบบ นั่นหมายความว่าศิลปินต้องพัฒนาทักษะการเขียนให้สามารถ สร้างงานที่คนดูหรืออย่างน้อยศิลปินเองสามารถบอกได้ว่าเป็นคนๆ นั้น
อย่างที่สองคือคนส่วนใหญ่คุ้นเคยกับรูปแบบการเขียนภาพเหมือนที่ดูเหมือนจริงทั้ง ขนาดและวิธีเขียน มากกว่าในรูปแบบอื่น แต่การที่จะทำภาพเหมือนในรูปแบบอื่นต้องอาศัยความ เข้าใจของทั้งผู้ที่เป็นแบบ และศิลปินที่จะต้องรู้จักคนที่จะเป็นแบบพอเพียงที่จะสามารถสรุปเอา ลักษณะที่เด่นของแบบมาทำงานได้
การทำงานสร้างสรรค์ชุดนี้จึงเกิดขึ้นเพราะข้าพเจ้าคิดว่าทั้งสองประเด็นเป็นสิ่งท้าทาย ข้าพเจ้าพยายามพัฒนาทักษะการเขียนรูป หารูปแบบและวิธีทำอย่างใหม่ๆ โดยการศึกษาจากงาน ศิลปะแบบต่างๆ เพื่อที่จะสร้างสรรค์งานชุดนี้ ข้าพเจ้าเลือกที่จะมุ่งความสนใจไปที่ใบหน้าเพราะ สำหรับคนเราใบหน้าเป็นเสมือนกับยี่ห้อ ที่จะบอกว่าเราคือเราได้มากกว่าส่วนอื่นๆ ของร่างกาย
ในการทำงานข้าพเจ้าต้องศึกษาทั้งข้อมูลจากแบบ เทคนิควิธีการทำ และรูปแบบจากหลากหลายที่มา มีการวิเคราะห์ และการอภิปรายงานทั้งโดยรวมและแต่ละชิ้นงานเพื่อความเข้าใจ ที่ชัดเจนขึ้นถึงเหตุผลและที่มาของการทำงาน ในบทสรุปแล้วข้าพเจ้าคิดว่าการศึกษาและการ ทำงานศิลปะคงจะต้องเป็นสิ่งที่กระทำอย่างต่อเนื่องไปตลอดมิใช่สิ้นสุดแค่เพียงแต่ในการทำ วิทยานิพนธ์ชุดนี้เท่านั้น